کد مطلب:182708 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:151
انسان های چهار چشمی
دین بالندگی و پویایی را به جامعه ارمغان می آورد. برای استقرار این هدف دو بستر باید فراهم شود. اگر این دو بستر فراهم نشود، بالندگی نیز شكل نخواهد گرفت. محور نخست دیدن، محور دوم رفتن. دیدن زمینه را برای رفتن فراهم می سازد. همان گونه كه رفتن نیز دیدن را شفاف می سازد. و این دو با یكدیگر در تعامل خواهند بود.
[ صفحه 139]
اگر دیدن و اندیشیدن فراهم شد بستر رفتن هموار می گردد. و اگر با دیدن رفتن شكل گرفت به مقصد می رسد. بر این اساس رفتن بدون دیدن بی راهه رفتن است، به مقصد نمی رسد. همان گونه كه دیدن و نرفتن نیز ایستایی و درجا زدن است، آن نیز به مقصد نمی رسد. آنچه به مقصد می رسد شفاف دیدن و هماره رفتن است.
خدای سبحان برای دیدن نیك و بد این دنیا دو چشم در سر هر انسان نهاده است. و برای دیدن راه از بی راهه آن سرا نیز دو چشم در نهان هر فرد نهاده است. تا با آن دو چشم انجام نیك را از فرجام بد، اندیشه نماید.
همان گونه كه فرد اگر دو چشم خویش را باز نكند، خطرها در پیمودن راه دنیایی تهدید خواهد نمود. اندیشه نكردن در انجام و عاقبت و زندگی بی پایان آن سرا، نیز خطرهای جدی را در پیش رو خواهد داشت.
بدین خاطر سید ساجدین علیه السلام این نكته مهم را شفاف تحلیل می نماید، می فرماید: برای هر كس خدای سبحان چهار چشم نهاده است كه با دو چشم آشكار نیك و بد امور دنیا را ببیند و با دو چشم نهان عاقبت و انجام امور آخرت را بنگرد. و آن بنده ای عاقبتش به سعادت پایان می یابد كه دو چشم آخرت خویش را كه چشم نهان و چشم دل هستند باز كند، تا خطرهای راه را ببیند و از آنها برحذر باشد. در این صورت مطمئن و با آرامش و سرعت راه می پیماید، الا ان للعبد اربعة اعین، عینان یبصر بهما أمر آخرته و عینان یبصر بهما أمر دنیاه، فاذا اراد الله عزوجل بعبد خیرا فتح له العینین اللتین فی قلبه فابصر بهما الغیب. [1] .
[ صفحه 140]
این اندیشه عرشی سید ساجدین علیه السلام است كه بستر بالندگی و سعادت آن سرا در صورتی فراهم می شود كه دو چشم اندیشه و دل بالنده شود، تا با نیك اندیشی و عاقبت بینی بتواند راه را هموار و صراط مستقیم را ببیند و بیابد. آن گاه با آرامش و سرعت بپیماید. كه بدون فراهم نمودن این دو بستر رسیدن به مقصد شكل نخواهد گرفت. انسان در فراهم ساختن نیك بختی دنیا و آخرت خویش از چهار چشم كه خدا به وی ارزانی نموده است، باید بهره ببرد.
[ صفحه 139]
اگر دیدن و اندیشیدن فراهم شد بستر رفتن هموار می گردد. و اگر با دیدن رفتن شكل گرفت به مقصد می رسد. بر این اساس رفتن بدون دیدن بی راهه رفتن است، به مقصد نمی رسد. همان گونه كه دیدن و نرفتن نیز ایستایی و درجا زدن است، آن نیز به مقصد نمی رسد. آنچه به مقصد می رسد شفاف دیدن و هماره رفتن است.
خدای سبحان برای دیدن نیك و بد این دنیا دو چشم در سر هر انسان نهاده است. و برای دیدن راه از بی راهه آن سرا نیز دو چشم در نهان هر فرد نهاده است. تا با آن دو چشم انجام نیك را از فرجام بد، اندیشه نماید.
همان گونه كه فرد اگر دو چشم خویش را باز نكند، خطرها در پیمودن راه دنیایی تهدید خواهد نمود. اندیشه نكردن در انجام و عاقبت و زندگی بی پایان آن سرا، نیز خطرهای جدی را در پیش رو خواهد داشت.
بدین خاطر سید ساجدین علیه السلام این نكته مهم را شفاف تحلیل می نماید، می فرماید: برای هر كس خدای سبحان چهار چشم نهاده است كه با دو چشم آشكار نیك و بد امور دنیا را ببیند و با دو چشم نهان عاقبت و انجام امور آخرت را بنگرد. و آن بنده ای عاقبتش به سعادت پایان می یابد كه دو چشم آخرت خویش را كه چشم نهان و چشم دل هستند باز كند، تا خطرهای راه را ببیند و از آنها برحذر باشد. در این صورت مطمئن و با آرامش و سرعت راه می پیماید، الا ان للعبد اربعة اعین، عینان یبصر بهما أمر آخرته و عینان یبصر بهما أمر دنیاه، فاذا اراد الله عزوجل بعبد خیرا فتح له العینین اللتین فی قلبه فابصر بهما الغیب. [1] .
[ صفحه 140]
این اندیشه عرشی سید ساجدین علیه السلام است كه بستر بالندگی و سعادت آن سرا در صورتی فراهم می شود كه دو چشم اندیشه و دل بالنده شود، تا با نیك اندیشی و عاقبت بینی بتواند راه را هموار و صراط مستقیم را ببیند و بیابد. آن گاه با آرامش و سرعت بپیماید. كه بدون فراهم نمودن این دو بستر رسیدن به مقصد شكل نخواهد گرفت. انسان در فراهم ساختن نیك بختی دنیا و آخرت خویش از چهار چشم كه خدا به وی ارزانی نموده است، باید بهره ببرد.
[1] توحيد صدوق (ره)، ص 367.